در همسایگی ما باغی بود و کلبه ای قدیمی و متروکه در میان باغ که دیرگاهی بود که فلسفه وجودی اش را از خاطر برده بود. علف های هرز از طاقها روییده و سقف در انتظار تکانی تا از بند ستونها خلاص شود. شیشه ها شکسته و درها کنده. کلبه لانه ماران بود و سرپناه شغالان.
کلاس اول راهنمایی بودم. اواخر سال ۱۳۶۱بود که زمزمه ها قوی تر شد. یک روز داستان بستن راه و حمله به عابری و روز دیگر ماجرای سوزاندن خانه ای و آواره گی خانواده ای. امروز رمه ای را به نام اسلام چپاول می کردند و فردا چوپانی را در دل کوه آزار و اذیت. داستانها همه مصائب بهاییان مظلوم ایول کندس بن و احمد آباد بود.
هرچه صبر پیشه کردند و صبوری نتیجه ای حاصل نشد و آتش کینه فرو ننشست؛ عاقبت کار بالا گرفت. خانه هارا به آتش کشیدند، دام ها را غارت کردند طویله ها سوزاندند و صاحبانشان را آواره دیار نمودند. نمی دانم که چند خانوار بودند شاید حدود۳۰-۳۵*خانوار می شدند.
یکی از اقوام ما درکار اسکان چند خانواده ای بود که دست تقدیر ایشان را به شهر ... رسانده بود و آری کلبه متروکه اکنون سر پناه خانواده ای هفت نفره شده بود. آقای رضاگل ... با همسر و ۵ فرزند، از سامره ۲ ساله تا فرزاد که جوانی برومند بود از کندس بن آمده بودند و همسایه ما شدند. هر سنی که بودیم یکی از آن ها هم سن ما پیدا می شد. فیروز هم سن من بود و باهم زود صمیمی شدیم. خاطرات خوبی از او دارم. در چند ماهی که پدرم در بند بود با تمام وجود به ما کمک کردند و در راحت ما کوشیدند. صمیمیت و سادگی در وجودشان موج می زد. بعضی شبها به منزل ما شب نشینی می آمدند. آقای علیزاده مرد خوش صحبتی بود. قصه ها از زندگی شیرین در دامان کوه و دشت می گفت و گاهی هم غصه ها از آوارگی و بی سر پناهی که دچارش آمده بودند. آقای علیزاده کارگری می کرد و از درد پا نیز بشدت رنج می برد. می گفت که در ماجرای رانده شدن به پشت تراکتور بستند و در کوه و صحرا کشیدندش. کمر و پایش به شدت آسیب دید و راه رفتن برایش دشوار بود. با تمام اینها سخت کاری بود و ۸ سر عائله (یک سال بعد از اسکان سمیه دنیا آمد) را سرپرستی می کرد.چند سالی در کنار ما بودند تا آنکه همتی کردند و باز صاحب خانه شدند. مسلمانان غیور کندس بن، ایول و احمدآباد بدانند زندگی جریان دارد, خاطره ها در یاد می ماند، و سیاهی هم به زغال.
-------------------------------------------
*۱۰-۱۵ خانوار از ایول ،۱۰-۱۵ خانوار از احمد آباد و حدود ۵ خانوار از کندس بن.
کلاس اول راهنمایی بودم. اواخر سال ۱۳۶۱بود که زمزمه ها قوی تر شد. یک روز داستان بستن راه و حمله به عابری و روز دیگر ماجرای سوزاندن خانه ای و آواره گی خانواده ای. امروز رمه ای را به نام اسلام چپاول می کردند و فردا چوپانی را در دل کوه آزار و اذیت. داستانها همه مصائب بهاییان مظلوم ایول کندس بن و احمد آباد بود.
هرچه صبر پیشه کردند و صبوری نتیجه ای حاصل نشد و آتش کینه فرو ننشست؛ عاقبت کار بالا گرفت. خانه هارا به آتش کشیدند، دام ها را غارت کردند طویله ها سوزاندند و صاحبانشان را آواره دیار نمودند. نمی دانم که چند خانوار بودند شاید حدود۳۰-۳۵*خانوار می شدند.
یکی از اقوام ما درکار اسکان چند خانواده ای بود که دست تقدیر ایشان را به شهر ... رسانده بود و آری کلبه متروکه اکنون سر پناه خانواده ای هفت نفره شده بود. آقای رضاگل ... با همسر و ۵ فرزند، از سامره ۲ ساله تا فرزاد که جوانی برومند بود از کندس بن آمده بودند و همسایه ما شدند. هر سنی که بودیم یکی از آن ها هم سن ما پیدا می شد. فیروز هم سن من بود و باهم زود صمیمی شدیم. خاطرات خوبی از او دارم. در چند ماهی که پدرم در بند بود با تمام وجود به ما کمک کردند و در راحت ما کوشیدند. صمیمیت و سادگی در وجودشان موج می زد. بعضی شبها به منزل ما شب نشینی می آمدند. آقای علیزاده مرد خوش صحبتی بود. قصه ها از زندگی شیرین در دامان کوه و دشت می گفت و گاهی هم غصه ها از آوارگی و بی سر پناهی که دچارش آمده بودند. آقای علیزاده کارگری می کرد و از درد پا نیز بشدت رنج می برد. می گفت که در ماجرای رانده شدن به پشت تراکتور بستند و در کوه و صحرا کشیدندش. کمر و پایش به شدت آسیب دید و راه رفتن برایش دشوار بود. با تمام اینها سخت کاری بود و ۸ سر عائله (یک سال بعد از اسکان سمیه دنیا آمد) را سرپرستی می کرد.چند سالی در کنار ما بودند تا آنکه همتی کردند و باز صاحب خانه شدند. مسلمانان غیور کندس بن، ایول و احمدآباد بدانند زندگی جریان دارد, خاطره ها در یاد می ماند، و سیاهی هم به زغال.
-------------------------------------------
*۱۰-۱۵ خانوار از ایول ،۱۰-۱۵ خانوار از احمد آباد و حدود ۵ خانوار از کندس بن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر