۱۳۸۹ دی ۱۰, جمعه

کار عمل، فرمی در موسیقی سنتی

در آلبوم «بی تو بسر نمی‌شود» گروه اساتید: علیزاده، کلهر، شجریان(محمد رضا) و شجریان(همایون) قطعه‌ایست به نام «چندان که گفتم» که می‌توان کاملا آوازش خواند و نه ترانه و یا تصنیفش نامید؛ اجرایی ‌است آرامش بخش، ساده و در عین حال زیبا از شعری از حافظ. حسین علیزاده آن را کار عمل نامیده است و در توضیح اسم می‌گوید که این قطعه در روند تمرینها و اجراها شکل گرفت و برای همین کار عمل نامیده می‌شود.
امروز ویژ‌ه‌نامه هفتادسالگی بی‌بی‌سی‌ را نگاه می‌کردم. در دقیقه ۷:۳۵ سخنی از توجه به موسیقی‌های محلی ایران در BBC رفته است و کمی بعد نامه‌ای از ملک‌الشعرای بهار به BBC خوانده می‌شود:
«صدای لندن خوب می‌رسد. چند روز قبل یک صفحه که آقای امیر معز برای شما از بندر عباس گرفته بود و تصنیفی محلی و سازی ساده داشت شنیدم. بقدری خوب و لطیف و کار عمل بود که جانی تازه به من بخشود و تا چند روز بی‌اختیار برای رفقا از آن تعریف می‌کردم.»

ظاهرا لغت کارعمل در ارتباط با موسیقی پیشینه‌ای طولانی تر از آلبوم بی‌ تو به سر نمی‌شود دارد.

دل من

به بهانه‌های ساده خوشبختی خود می‌نگرد

۱۳۸۹ آذر ۱۸, پنجشنبه

سپاه پاسداران در آینه تاریخ

از تکاندهنده ترین صحنه‌ها، در رویدادهای پس از انتخابات ۸۸، حمله بی‌رحمانه نظامیان به معترضین با استفاده از سلاح سرد و گرم بود. اسناد بسیاری، شامل عکس و ویدئو و اظهارات بیشمار شاهدان عینی، ابعاد استفاده گسترده نیروهای سپاهی و امنیتی، بسیجیان  و شبه نظامیان هودار دولت را از سلاحهای گرم و تیراندازی به سوی مردم به خوبی روشن  می‌سازد.
اگر یک قرن به عقب برگردیم، در خرداد ۱۲۸۵ ه.ش[1]، ایران در تب و تاب انقلاب مشروطه بود[2]. مردم به شدت به ناکارآمدیهای دولت و نابسامانیهای مملکت معترض بودند. کشور در تلاطلم و انقلاب بود. آدمیت در صفحه ۱۶۴ از کتاب «ایدئولوژی نهضت مشروطیت ایران» به عوامل بازدارنده حکومت از برخورد خشونت بار با مردم نگاه گذارایی دارد. از جمله می‌گوید: 
«...در موردی امیر بهادر(وزیر جنگ) در انجمن دربار پیشنهاد کرد:«شهر را مثل روسیه به توپ ببندند و مردم را تنبیه کنند». اما حاجی مجدالدوله «خیلی به امیر بهادر تند شده و حرفهای بسیار سخت گفته بود».
آدمیت می‌افزاید: «... برخی آزادیخواهان از سرکردگان ارودی نظامی شهر، تعهد اخلاقی گرفتند که در قیام مردم دست به شمشیر نبرند. آنان هم به سوگند وفاداری خویش وفادار ماندند.»
در توضیح مطلب فوق در پاورقی صفحه ۱۶۵ آمده است: 
«ناظم الاسلام شرح اقدام مدیر مجمع آدمیت را می دهد که از فرماندهان فوج ساخلو شهر«قول و عهد تعهد گرفت که شلیک به مردم نکنند، و اگر حکم دولت بر شلیک شد مخالفت کنند» آنرا در وقایع جمادی‌الاول ۱۳۲۴ ذکر کرده که اوج هیجان بود.(تاریخ بیداری ایرانیان، بخش اول صفحه ۲۴۳-۲۴۴)»
مقایسه عملکرد قوای نظامی تحت امر علی خامنه‌ای، در سرکوب ملت، با رفتار متفاوت نیروی نظامی در عهد قاجار گواهی دیگر از حرکت قهقرایی ایران در یک قرن گذشته است.
--------------
[1]خرداد ۱۲۸۵ ه. ش مطابق است با june 1906 و جمادی‌الاول ۱۳۲۴ ه.ق
[2]حدود سه ماه بعد از آن تاریخ یعنی در مرداد ۱۲۸۵ ه.ش فرمان مشروطیت توسط مظفرالدین شاه امضاء شد.

۱۳۸۹ آذر ۱۱, پنجشنبه

آسیب شناشی حرکت های ملی، و دشمن شناسی علی خامنه‌ای

فریدون آدمیت در کتاب «ایدولوژی نهضت مشروطه ایران»‌ در اواخر فصل دوم با عنوان «مردم در پرخاش و ستیز» از نا آرامی های پایان دوره ناصرالدین شاه می‌نویسد. در صفحه ۴۷ دو گزارش از وزیر مختار انگلیس می آورد و نتیجه‌گیری‌اش را در پایان در سه بند شرح می‌دهد که بند سوم آن به نظر در مورد زمان ما هم درست می‌آید:
«آن دو گزارش بر روی هم چند نتیجه مهم بدست می‌دهند. یکی استمرار اعتراض عام است علیه دولت ناصری، ... دوم اینکه از تشکل حرکت ملی علیه دستگاه حکومت سخن می‌رود...سوم هراس توهم آلود بیش از اندازه‌ای اذهان را فراگرفته بود. بدین معنی که هر شورشی موجب اشغال مملکت از طرف قوای نظامی بیگانه خواهد گردید! چنان توهمی پیشتر هم بود، پس از این در دوره نهضت مشروطه خواهی هم بود، بلکه در دوره های مختلف تاریخی هم وجود داشت. این عامل روانی همان اندازه که به حرکت های ملی آسیب رسانده، به قدرتهای ارتجاعی حیات بخشیده است
مردم ایران قرنها با هراس از اشغال سرزمینشان زیسته‌اند.