http://negahedigar1.blogfa.com/post-115.aspx
.
I would like to share a few words about my personal experience and feelings on the current situation of Baha’is in Iran: about my family, my friends and myself. What I am going to share are my feelings and thoughts, and the complications which I face everyday: as an Iranian; as a Baha’i; as a member of the human family; and as a person whose father is incarcerated in one of the most infamous prisons in the world. The Evin prison, in north of Tehran. High on a hill. With underground cells and torture rooms. Surrounded by thick huge walls.
I remember the time I was involved in a hi-rise construction project which had a good view of Evin prison. As the building was going up, higher and higher, I was able to have a better view of that scary place. That is why today I can clearly remember the asymmetrical outline of Evin. It is the image I go to sleep with at night and wake up with in the morning, trying to picture my father in it. I know what it looks like.
Three years ago, my father, Behrouz Tavakkoli, was in jail on a previous occasion for his Baha’i beliefs. When we finally received permission to visit him I couldn’t believe the man before me was my father. Pale, weak with a long beard and long hair, in a loose prison uniform. As they took him away I saw he was limping. Now I can imagine what it looks like. But this time I have to add to this picture all I can remember from his friends, too. I have to use my imagination like Photoshop software to add beards to the smiling faces of the other four men. I have to make them look older. Make them look older by several years older for each month which they have spent in prison. I have to picture their joyful eyes as tired. Tired of repeated daylong intense interrogations under high intensity light sources. I have to imagine how my father and his friends look today after nine months of devastating interrogations accompanied by the most humiliating and insulting words they’ve ever heard in their lives. Do you know two of these seven arrested Baha’is are women? I can’t imagine these two women in that situation. This is what they call “white torture”. Words are loosing their meanings and implications. Uponhearing the word “White” it is no longer the snow that comes to my mind, nor is it a dove or peace. Torture comes to my mind these days with the word “white”. White torture means all the serious orthotic problems my father has developed during the incarceration period. White torture means that Vahid, one of my father’s colleagues, who is 35 years old, is loosing his eye sight due to severe nerve breaking pressure. White torture means to deprive a mother from being with her teenage daughter for several months.
I have only a few minutes to share with you a few words about my father, and his friends but this is more or less the everyday life of the largest non-Muslim religious minority in Iran. This is the life of anyone who belongs to the Baha’i community, a community of over 300,000. A community deprived of everything. Deprived of basic human rights from the time of their birth until they die. Deprived of being given – while still a newborn - any name which holds significance to the Baha’is. Deprived of having even one easy day in school without being singled out. Deprived of being able to register in any school based solely on their talents. Deprived of higher education. Deprived of marriage certification. Deprived of not only governmental jobs, but even banned from being hired by a large part of the private sector due to government pressures. Deprived of having their own businesses without their names published in the revolutionary guard’s black list. Deprived of having a tombstone on their graves, to rest in peace without shaking several times a year in their caskets from the bulldozers of the Islamic Republic. Deprived of having Baha’i administrative elections and institutions.
My father and his friends were seven members of this populous community which is scattered over every corner of Iran. Their job was only to bring these people together. To provide them with sense of community and integrity in the absence of any Baha’i institutions, which are banned by law in the Islamic Republic of Iran. Now they have been targeted by several false and fabricated accusations by the regime.
I remember nine months ago after that morning raid to my parent’s home, I was talking to my mother and I could feel she was shaking on the other side of the line as she was telling me about her conversation with one of the intelligence agents. She was packing a warm sweater for my father as they were taking him away, but the agent refused to allow my father to take that package, saying “he is not going to need clothing anymore, only a live person does”!
Now it has been over nine months that my father is in jail. It has been over nine months I am working on that picture in my head, imagining my father’s situation. Once I had to paint him in a solitary confinement, and in interrogation rooms. I’ve tried to picture him in a room sitting on a wooden stool for over 20 hours facing two intelligence agents filled with blind religious prejudices. I have moved my father in this picture from solitary confinement to the general ward. Then I moved him back to a small cell with no bed, not enough blankets, sleeping on a cold cement floor in Tehran’s cold winter with his four fellow cell-mates. Now I am working on another corner of this big mental canvas. I am drawing a court. I cannot see a lawyer though. Probably they don’t have access to their lawyers.
Will I have to draw my father and his friends back into the prison after this court case? Will I have to move him around Evin prison in my imaginary drawing one more time? From solitary cells, to interrogation rooms, to torture benches, to larger cells with his friends with him.
When I look more carefully at this big unpleasant picture there is another section in this prison which I can see, with wooden posts or steel posts. And steel rafters. And hand- operated cranes. And hoisting machines. And ropes! My mind won’t let me move my father and his friends to that corner.
Naeim Tavakkoli
February 18, 2009
اجازه دهید که تجربه و احساسم را در مورد وضعیت جاری جامعه بهائیان ایران با شما در میان بگذارم. در مورد خانواده ام، دوستانم و خودم. آنچه که می‌خواهم به شما بگویم دغدغه‌های ذهن و روحم اند. مشکلاتی هستند که به عنوان یک بهایی، یک عضو خانواده انسانی و به عنوان کسی که پدرش در بدنام ترین زندان جهان، زندان اوین، اسیر است، با آنها دست و پنجه نرم می‌کنم. زندان اوین، زندانی واقع بر تپه‌های شمال تهران، زندانی با سلول‌های زیرزمینی و اتاق‌های شکنجه، با دیوارهای بزرگ و ضخیمی که گرداگرد آنرا گرفته است.
به یاد می‌آورم زمانی را که در پروژه ساخت آسمانخراشی مشرف بر این زندان مشغول به کار بودم. همچنان که ساختمان بالا و بالاتر می‌رفت تصویر بهتری از این زندان مخوف رابه چشم می‌دیدم. امروز نقشه غیر متقارن اوین را به یاد می‌آورم. تصویری است که هر شب با آن به خواب می‌روم و هر صبح با آن بیدار می‌شوم در حالی که پدر را در آن مجسم می‌کنم؛ آخر می‌دانم که به چه می‌ماند.
سه سال پیش نیز، پدرم، بهروز توکلی، به صرف عقیده‌اش به آئین بهایی گرفتار شده بود. یادم است وقتی نهایتا اجازه ملاقات با او را دریافت کردیم در اولین ملاقات باور نمی‌کردم که مردی که در مقابل من ایستاده است پدرم می‌باشد. نحیف و بی رنگ و رو، با ریشی انبوه و مویی بلند در جامه گشاد زندان. وقتی می‌بردندش دیدمش که می‌لنگید. اکنون می‌دانم که به چه می‌ماند. اینبار اما باید دوستان پدر را نیز در این تصویر بگنجانم. مثل یک برنامه فتوشاپ، باید چهره را عوض کنم. باید ریش انبوه به صورتهای خندان آن چهار مرد دیگر نیز بیافزایم. برای هرماه زندان، باید آنها را چندین سال پیرتر در نظر آورم. باید خستگی را جانشین آن موج شادی در چشمانشان کنم؛ خسته از بازجویی‌های شبانه روزی و تکراری، در مقابل نور شدید یک چراغ. باید امروز او و دوستانش را بعد از گذراندن نه ماه از این گونه بازجویی‌های طاقت فرسا تصویر نمایم. بازجویی‌هایی همراه با تحقیرها و توهینهایی که شبیه آن را تاکنون نه‌دیده و نه‌شنیده بودند. آیا می‌دانید که دونفر دیگر از این جمع از زنان بهایی می‌باشند؟ چگونه توانم آنها را در زیر این شکنجه‌ها به نظر آورم. شکنجه هایی که به آن «شکنجه سفید» می‌گویند. ببین که چگونه کلمات معنایشان را از دست می‌دهند. دیگر کلمه «سفید» یاد آور برف نیست، یادآور قمری سفید و یا صلح هم نیست. این روزها «سفید»مرا به یاد شکنجه می‌اندازد. شکنجه سفید یعنی تمام مشکلات جسمی پدرم که در دوران زندان برایش بوجود آمد. شکنجه سفید یعنی اینکه یکی از دوستان پدرم وحید در ۳۵ سالگی بینایی‌اش را در زیر فشارهای طاقت فرسا از دست بدهد. شکنجه سفید یعنی آنکه مادری را از ملاقات با دختر نوجوانش برای چندین ماه ممنوع کنند.
آنچه در این در وقت محدود و جملاتی چند در مورد پدر و دوستانش می‌گویم، کم و بیش، زندگی روزمره اعضای بزرگترین اقلیت مذهبی غیر مسلمان در ایران است. زندگی هر آن کسی است که به جامعه بهایی تعلق دارد، جامعهای با ۳۰۰ هزار نفر جمعیت. جامعهای محروم از همه چیز. محروم از ابتدائی ترین حقوق انسانی از بدو تولد تا موقع مرگ. محروم از داشتن یک روز خوش در مدرسه در کنار بقیه دانش آموزان. محروم از حق تحصیل در مدارس بهتر که در حد استعدادهایشان باشد. محرومیت از تحصیلات دانشگاهی، محرومیت از حق ثبت ازدواج. محرومیت از داشتن مشاغل دولتی و ممنوعیت از استخدام در بیشتر شرکت‌های خصوصی بخاطر فشارهای حکومتی. محرومیت از حق راه‌اندازی و تاسیس یک شرکت و یا یک تولیدی بدون آنکه نامشان در لیست سیاه سپاه قرار گیرد.وحتی محرومیت از حق داشتن یک سنگ یادبود بر قبورشان، محلی که در آن به آرامش ابدی روند بدون آن که تابوتشان با بلدوزهای حکومت اسلامی زیر و رو شود. محروم از اینکه بتوانند تشکیلات انتخابی بهایی داشته باشند.
پدر من و دوستانش هفت عضو این جامعه پر جمعیت بهایی ایران بودند. جامعهای که اعضایش در هر گوشه و کناری از این خاک سکنی دارند. وظیفه این هفت نفر آن بود کلیت این جامعه بزرگ را حفظ کنند و در غیبت تشکیلات بهایی که بدستور حکومت ایران تعطیل شده است، به این جامعه رنگ یکپارچگی و وحدت بخشند. اکنون این هفت نفر هدف تهمت های بی اساس و جو سازی های این رژیم قرار گرفته اند.
به خاطر دارم که ۹ ماه پیش، بعد از آن حمله صبحگاهی به منزل پدرمان، با مادرم تلفنی صحبت می‌کردم. مادر در حالی که از شدت اضطراب می‌لرزید گفتگوی خود با مامورین اطلاعاتی برایم بازگو می‌کرد. می‌گفت که وقتی خواست ژاکت گرمی را به پدرم بدهد، ماموری جلوی او را گرفت و گفت « او به لباس نیاز نخواهد داشت؛ فقط زنده ها لباس می‌خواهند»
اکنون بیش از نه ماه از آن زمان می‌گذرد و پدرم هنوز در زندان است. اکنون بیش از نه ماه است که من روی تابلویی در ذهنم کار می‌کنم، تا پدرم را در این وضعیت‌ها به تصویر کشم. وقتی او را در سلول انفرادی و در اتاق باز جویی تصور کنم. گاهی باید او را در اتاقی تصویر می‌کردم در حالی که بیش از ۲۰ ساعت بر روی یک چهارپایه چوبی نشسته است؛ رو در رو با دو بازجو که وجودشان از تعصبات مذهبی و نفرت انباشته است. سپس او را به بند عمومی برمیگردانم. اتاقی بدون تخت و ملافه کافی. خوابیده بر زمین سرد در زمستان سرد تهران همراه با چهار همبند دیگرش.
اکنون در گوشه دیگر این تابلو دادگاهی را به تصویر می‌کشم. هیچ وکیلی حضور ندارد. آنها احتمالا به وکیل هم دسترسی ندارند.
نمی دانم چه می‌شود. آیا باید پدر و دوستانش را، بعد از این دادگاه، دوباره در زندان تصور کنم؟ آیا او را دوباره در سلول انفرادی و در اتاق بازجویی، و تخت های شکنجه و دیگر اتاق ها، همراه با دیگر هم بندانش تصور خواهم کرد؟
وقتی با دقت نگاه به این تصویر رنج آور نگاه می‌کنم، گوشه دیگری در این زندان را هم می‌بینم.
...
دیگر ذهنم اجازه نمی‌دهد که پدرم و دوستانش را در این گوشه به تصویر کشم.
نعیم توکلی،
۱۸ فوریه ۲۰۰۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر