محمد نوریزاد، نویسنده روزنامه کیهان، در وبلاگ خود برای برون رفت حکومت ایران از گرفتاری‌های پیش آمده پیشنهادی داده است [کلیک کنید]. ایشان می‌گوید:
«...برای ترمیم این لطمه‌های بزرگ، مسئولان ما، بطور دستجمعی، از داغدیدگان رسما عذرخواهی کنند.»
عجب از خودگذشتگی ای دارند این مسئولین ما! و عجب میانجی منصفی است، این شاگرد باهوش مکتب شریعتمداری
آقای نوریزاد عزیز،
ملت ایران زن عقدی نیست که هر روز کتک بخورد و تحقیر بشود و شب هنگام با لبخندی از سوی شوهر، رضایتمندانه با او به بستر شود تا از او کام گیرد. عذر خواهی زمانی ارزش دارد که بدنبالش استعفاء باشد، نه ادامه تخت و تاج و رانت خواری و ثروت اندوزی. ننسی گیبز در یکی از نوشته‌هایش گفت:
In public life, contrition is more about opportunity than obedience
Nancy Gibbs, TIME March 26, 2007
یعنی در عرصه اجتماعی اظهار پشیمانی‌ها بمنظور فرصت طلبی و بدست آوردن منافع مادی است نه پایبندی به اصول اخلاقی.
حال بگویید که معذرت خواهی از سوی کسانی که به هیچ اصول اخلاقی پایبندی ندارند چه معنایی دارد؟
وانگهی، اصولا عذرخواهی تنها برای جبران «اشتباه» پذیرفتنی است. چه کسی می‌پذیرد که مرتکبین این جنایات، دو ماه از روی اشتباه و سهوا به قتل و کشتار مردم پرداخته باشند، و همچنان به آن ادامه دهند؟
آقای نوریزاد،
آیا حیثیت پایمال شده مردم و تحقیر یک ملت همین قدر برایتان اهمیت دارد؟
پیشنهاد من اینست که برای جبران این «لطمه‌های بزرگ» تمام نظام حاکم، از رهبر تا جعفر، استعفاء دهند. آیا این عقلانی تر، منصفانه تر و شرافتمندانه تر نیست؟
باید از حضرات پرسید که اگر همه در برابر قانون مساوی هستند آیا من هم میتوانم پسر فرمانده سپاه را بکشم و با یک عذرخواهی قضیه را فیصله بدهم؟!
پاسخحذف