انفجار در قرارگاه رهپویان وصال

خانم جمیله کدیور یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشتند در مورد وقوع انفجاری در مرکز رهپویان وصال شیراز. از انجا که این مطلب پست تاریخ۲۶/۱/۱۳۸۷ وبلاگ ایشان هم می باشد تصمیم گرفتم که در کامنتی از ایشان علت این سو نظر به بهاییان را بدانم ایشان در جواب فرمودند:
"... با توجه به وازگاني همچون "گمانه زني" در ابتداي مطلب و ذكر" احتمال" در انتهاي مطلب به نظرم اگر جاي شما بودم در ادبيات خودم و رمزگشايي از مطلب به اين نحوه تجديد نظر مي كردم. من براي حق شهروندي تمام ايرانيان سواي نوع انديشه و باورشان احترام قائلم و فعاليت ها و نوشته هايم نيز بهترين سند بر اين مدعاست و خدا را شكر هيچ نگراني از خرقه خود ندارم ؛ اگر امثال شما آنرا ملوث نكنيد. و نكته ديگر اينكه افراط و افراطي گري در هر مكتب و ايدئولوزي امكان بروز دارد."
مطلب زیر در جواب توضیح ایشان برایشان ارسال شده است.
از اینکه جواب کامنتم را که در پست "دروغ ۱۳ " نوشته بودم را داده اید متشکرم. جواب سوال هایم را نداده و نکاتی جدید مطرح فرموده اید. لذا در این کامنت نسبتا بلند بعضی سوالات قبل را مطرح کرده ام و نیز به دو مورد جدیدی که مطرح نمودید پرداخته ام.
فرموده اید که در میان پیروان هر ایدئولوژی امکان وجود طرفداران افراطی هست. معنی آن اینست که به نظر شما "ممکن" است گروه بهاییان افراطی این کار را کرده باشند.
خانم کدیور، شما نویسنده رمان تخیلی نیستید. تحلیل گر سیاسی هستید. دنبال عینیات هستید. از چیزی حرف بزنید که از وجود آن آگاهی دارید. عدم وجود منع عقلی، برهان وجود چیزی نیست. آیا تا کنون فعالیتی از این گروه بهاییان افراطی دیده اید و یا شنیده اید؟ و یا آنکه این گروه مخلوق طبع نازکتان است؟
فرمودید که تنها "حدس" زدید که ممکن است کار کار بهایی ها باشد. بلی، حدس زدن نه خرجی دارد و نه مسئولیتی، مخصوصا که پای یکسری افرادی در میان است که در هیچ دادگاهی حرفشان خریداری ندارد و هیچ بهتانی در موردشان نیاز به اقامه دلیل ندارد.راه را باز دیدید و لیست مذکور را به نام بهاییان نیز آراستید، غافل از مشکلاتی که عده ای به بهانه همین مقالات برای بهاییان ممکن است ایجاد کنند. اجرکم عندالله. گوی سبقت را در میدان حدس و گمان از حسین شریعتمداری ربودید که چنین چیزی در قوطی ایشان نیز پیدا نشده بود.
اما توجه بنمایید که فرق حدس زدن شما که یک تحلیل گرید با حدس زدن یک انسان مغرض در آنست که حدس شما باید اساسی داشته باشد و بر مبنای یک سری سوابق باشد. آیا با خود نیندیشید که چگونه ممکن است بهاییان که ۱۶۰ سال ساکت بوده اند، زندان رفتند حرفی نزدند، خانه شان به آتش کشیده شد تنها به مجاری مسدود قانونی متوسل شدند، با اطمینان و آرامش پای جوخه های اعدام رفتند و تنها آزادگان را گواه مظلومیت خود گرفته اند، گروه گروه تسلیم احکام نا عادلانه پاکسازی ها از مشاغلشان شدندو تنها به نوشتن شکواییه های بی جواب به قوه قضاییه مملکت اسلامی اکتفا نمودند، جوانهایشان از تحصیل محروم شدند و بردباری نمودند، در کوچه و خیابان مورد آزار و اذیت قرار گرفتندو شکیبایی نمودند، به ناگاه به فکر انتقام از یک گروه که کاری جز نوحه خوانی و سینه زنی نداشته اند می افتد؟گروهی که هر از چندی مقاله ای می نوشت و امکانی فراهم می نمود تا بهاییان مواضیع دینی و اعتقادی خود را بار دیگر اعلام نمایند و غبار نادانی را از اندیشه غافلان بروبند. آیا به این فکر کرده اید که مرگ چند نفر متعصب چه کمکی به بهاییان می کند؟ آیا مشکلات بهاییان بخاطر چند جوان پرشور بود؟ و تازه آیا دراین سانحه معلوم هست که چه کسی جان باخته است؟ معصب و یا میانه رو؟
خانم کدیور، تحلیل گر سیاسی در هر مقاله دادگاهی کوچک به ریاست وجدان بیدار و مشاورت حواس هشیار خود تشکیل می دهد. آیا این کاری شرافتمندانه است که در یک روزنامه کثیر الانتشار نام یک اقلیت را به عنوان مسببین احتمالی یک فاجعه اسم ببرید به این دلیل که بهاییان از جمله قربانیان اعمال این گروه بوده اند؟ چرا نام خانم شیرین عبادی را نیاورده اید، نه آنست که ایشان هم این گروه را مسول نامه های تهدید آمیزی که دریافت نموده است می داند؟
می دانید که این گروه یکی از هزاران کسانی بوده اند که سعی در آزردن بهاییان داشته اند. آیا معتقدید که هر سنگ زننده ای که به بلایی گرفتار آید، هر قاضی نا عادلی که به مصیبتی دچار شود، هر نویسنده مغرضی که با مشکلی روبرو شود، هر صاحب قدرت شیادی که بمیرد دست بهاییان در کار بوده است؟
از اینکه ره سلامت نگزیدید و می فرمایید برای بهاییان حق شهروندی قائل هستید خوشحالم و امیدوارم که بخاطرش در بلا نیفتید، اما از گفتار تا عمل فاصله بسیار است. سعی کنید در دادگاه کوچک خود هم حقوقی برای همه قایل شوید.