یک نفس از کاروان آدمیت عقب ماندم

این هفته من از قافله آدمیت یک نفس عقب موندم. خلایق به دادم برسید. اولش وقتی دیدم یکی از دوستان فیس بوکی ام برای مردن یکی از همولایتی‌هاش، هژبر یزدانی، که حداقل ۶۰ سال ازش بزرگتره داره پارچه سیاه بر سر آسمان آبی فیس بوک می‌کشه و ابیات فراق سر میده، کمی خنده‌ام گرفت. خودم رو کنترل کردم و یک کامنت شبیه کامنت آدمها گذاشتم ولی متاسفانه از ابراز همدردی و تاسف، حتی از نوع تقلبی‌اش هم ناتوان بودم. با خودم گفتم خوب بعضی ها احساساتی ترند. بعضی ها مردن ندیدن. اما با دیدن چند کامنت دیگر از دوستان و آشنایان در مورد فراق ابدی این نازنین بیشتر تعجب کردم. نه نسبت فامیلی وجود داشت نه رفاقت خانوادگی نزدیک. مخصوصا کامنتها تنها از نوع مدح و ستایش نبود، که اگر بود مشکلی نبود، کامنت ها سرشار از احساس غبن بخاطر از دست دادن عزیزی بود. با خودم گفتم خوب شاید مردم سنگسر کمی احساساتی ترند و متوجه نشدم که نه، من یک نفس از آدمیت عقب موندم. تا اینکه امروز دیدم دوست دیگری برای وفات صاحب خانه ۱۰ سال پیشش چنان مرثیه‌ای انشاد فرموده که چشم فلک خونفشان شد. فکرکردم چشام درست نمی‌بینه. کاری هنرمندانه که انسان یا برای عزیزان درجه یک و یا مفاخر و فرزانگان انجام می‌ده. راستش فکرم آنچنان به طرف واقعه پیشین ریواند شد که حتی نتونستم بخونم که این سه صفحه خط زیبای نستعلیق شامل چه چیزایی هست که مثلا خود من با یک سوم سن آن مرحوم از کسبشان عاجزماندم. بعدهم کامنتهای جانسوز را خوندم. تاثر وجودم را گرفت نه بخاطر اینکه دو نفر مردند بلکه بخاطر اینکه دو نفر مردن و من اینهمه تاثر و تالم را در نمی‌کنم. باید یک نفس یا یک دهن دره از کاروان انسانیت عقب افتاده باشم.